Kinderen
krijgen lichamelijk zo'n klap, dat ze ziek worden, maar ook
emotioneel, dat ze zich afsluiten. Het vertrouwen is beschadigd en
als niemand dat ziet, herkent of verwacht of het verband legt met de
vaccinatie en ouders niet zien of ervaren dat hun kind anders is
geworden, kan een kind zelfs de klap nooit meer te boven komen. Hans
Moolenbergh, een huisarts van 90 jaar, die hier veel mee bezig is en
lezingen geeft, vertelde in een interview dat hij zijn zoon zelf
had ingeënt en het 20 jaar heeft geduurd voordat zijn zoon
weer normaal was.
Marthe
is als kind veel ziek geweest, er werd verteld dat ze jeugdreuma
had, ze heeft in het ziekenhuis gelegen en ik heb daarbij altijd het
gevoel gehad dat dat niet normaal was. Er wordt alleen maar over
gepraat en gedacht als een fysiek, medisch probleem, maar niet hoe
het emotioneel is ervaren. Weinig mensen beseffen dat er vertrouwen
nodig is om daarover te kunnen praten. Dat lijkt eenvoudig, maar is
niet zo. Het vraagt een nieuwe manier van denken, kijken, voelen, een
andere levenshouding. Dat leer je en krijg je door erover te (gaan)
praten. Pas als je in gesprek gaat kom je tegen dat mensen helemaal
niet gewend zijn om echt met elkaar te praten over je eigen
ervaringen, gevoelens en ideeën. Al snel kan het een discussie
worden, in plaats van een dialoog, luisteren naar elkaar en ruimte
geven om je verhaal te vertellen. Dat vraagt openheid en geduld en
als het niet meteen lukt nog eens proberen met andere woorden te
vertellen wat je wilt vertellen.
Nu
begrijp ik/begrijpen we door ons te verdiepen steeds meer dat
vaccinaties onnatuurlijk en schadelijk zijn. Vooral kinderen die al
kwetsbaar zijn, omdat, zoals bijvoorbeeld bij Marthe, het contact met
haar moeder al niet zo stabiel en sterk was dat kinderen dan eerder
ziek worden, dan kinderen die sterker zijn en/of meer een
vertrouwensband hebben met hun ouders. Kinderen kunnen
zich afsluiten voor contact als gevolg van vaccinaties en
andere pijnlijke, of traumatische ervaringen, medisch of in
contacten.
Roos
speelt op de viola da gamba, muziekles bij ons thuis. Er werd verteld
dat ze het verstand van een 5-jarige had, autistisch was en nooit
meer beter worden. Bij mij was ze niet autistsch. Waarom? Omdat ik er
niet in geloof en zo niet naar haar kijk. Het verhaal van haar moeder
bevestigde veel. Ze had veel liefde geregen, maar de overgang naar
school ging niet goed. Ik zou bijna zeggen ging dus niet
goed. School is niet ingesteld op eigenheid, individualiteit. Ze
raakte in de war en werd ineens anders beoordeeld. Zo komen er
labelingen en het vastzetten in hokjes. Haar vader dacht dat ze het
instrument in elkaar zou slaan.
Ze
was heel serieus, als ze maar contact voelde kon ze zich heel goed
concentreren en... ze praatte. Wat een verademing, veel kinderen zijn
al zo aangepast dat ze bijna niet meer spontaan durven zijn of
spontane reacties geven. Als kinderen zichzelf zijn is er iets aan de
hand. Ongelooflijk ze zat met heel moeilijke kinderen in een klas. Ze
vertelde dat ze wel onder de tafel ging zitten, omdat ze zich zo
verschrikkelijk voelde. Dat werd natuurlijk weer uitgelegd en gezien als een uiting van haar
autisme en dan is de cirkel gesloten, kom daar nog maar eens uit. Ik
heb nog even het idee geopperd om haar naar een gewone school te
laten gaan. Ik was heel benieuwd hoe dat geweest zou zijn als er
docenten zouden zijn die haar spontaniteit zoden kunnen inzetten om
de sfeer in de klas te verbeteren. Helaas konden de ouders de
andere manier van kijken en zijn niet aan. Maar er is toch wel iets
van doorgegaan, ze werd wel meer voor vol aangezien.
Ik vind het heel belangrijk dat wij ons bewust worden dat vaccinaties kinderen beschadigen, verzwakken en traumatiseren, lichamelijk, emotioneel en sociaal.
Daarom geloof ik niet in autisme, omdat je met de labeling autisme, het zeggen dat een kind autistisch zou zijn, de situatie, de overgang naar school, de medische handelingen, erbuiten laat. Je legt geen verband met wat er concreet gebeurd is: vaccineren, pijn, eenzaamheid, geweld, of wat iemand maar meemaakt. Ik geloof niet in autisme als aandoening. Ik vind het belangrijk dat je in je eigen woorden vertelt wat je ervaart in contact en met elkaar bespreekbaar maakt dat kinderen, volwassenen, (ook soldaten) door pijn, onbegrip, alleen gelaten met trauma's zich emotioneel en sociaal afsluiten. Niet (meer) open kunnen of willen staan voor hun gevoel of voor contact met anderen, en geen ruimte hebben voor anderen.
Daarom geloof ik niet in autisme, omdat je met de labeling autisme, het zeggen dat een kind autistisch zou zijn, de situatie, de overgang naar school, de medische handelingen, erbuiten laat. Je legt geen verband met wat er concreet gebeurd is: vaccineren, pijn, eenzaamheid, geweld, of wat iemand maar meemaakt. Ik geloof niet in autisme als aandoening. Ik vind het belangrijk dat je in je eigen woorden vertelt wat je ervaart in contact en met elkaar bespreekbaar maakt dat kinderen, volwassenen, (ook soldaten) door pijn, onbegrip, alleen gelaten met trauma's zich emotioneel en sociaal afsluiten. Niet (meer) open kunnen of willen staan voor hun gevoel of voor contact met anderen, en geen ruimte hebben voor anderen.
Langzaam begint er naar buiten te komen wat kinderen meemaken door vaccinaties. Dat kinderen ziek worden, slecht slapen, schreeuwen, niet meer tot rust komen, door verschrikkelijke vaccinaties is nog bijna onbespreekbaar. Gelukkig begint daar verandering in te komen.
Ik
heb altijd een afschuw gehad van prikken en snijden in mensen en denk
nu dat dat ook wel kan komen, omdat ik het zelf heb meegemaakt, zoals
ieder kind. Maar voor mij is het een normale reactie op pijn, je
afsluiten en je eigen gang gaan, omdat je geen vertrouwen meer hebt
in de mensen, die jou dit hebben aangedaan, zonder (bewust) te weten
als kind dat je kwaad en bang bent geworden door de behandeling, het
prikken in je lichaam. Een normale reactie op een abnormale situatie.
Kinderen, mensen worden in hokjes geplaatst zonder de situatie te benoemen, dat vind ik heel erg, niet eerlijk, makkelijk en misdadig. Dit moet stoppen en wat er met kinderen gebeurt moet gedeeld worden en concreet gemaakt worden.
Kinderen, mensen worden in hokjes geplaatst zonder de situatie te benoemen, dat vind ik heel erg, niet eerlijk, makkelijk en misdadig. Dit moet stoppen en wat er met kinderen gebeurt moet gedeeld worden en concreet gemaakt worden.
Gelukkig
zijn er ouders, die hun soms ongelooflijke en afschuwelijke
ervaringen met anderen gaan delen, en zijn er mensen die
zich verdiepen in wat er nu eigenlijk in vaccinaties
en medicijnen zit. En dat blijkt een ware oorlog. Er zijn al
meerdere artsen vermoord in Amerika, die het verband tussen
vaccinaties en autisme hebben aangetoond. De farmaceutische
industrie blijkt nergens voor terug te deinzen, over lijken te gaan
en zoveel geld te verdienen, dat ze claims makkelijk kunnen betalen
en doorgaan. Ze verdienen miljarden, dus mensen misleiden blijkt
te lonen. Dit kan gewoon doorgaan, zolang wij het accepteren en onze
bezorgdheid niet delen en de gevaren niet (willen) zien.
Ik zie het als de verborgen 3e wereldoorlog, die gaande is en dat de wapenindustrie hetzelfde is als de farmaceutische industrie, niets met liefde te maken heeft, alleen uit is op geld verdienen en mensen zwak maken. Er zijn al mensen die bij de farmaceutische industrie hebben gewerkt, spijtoptanten, die hun verhaal over de praktijken van de farmaceutische industrie, het omkopen van regering en ministers om medicijnen op de markt te brengen, naar buiten brengen, lieve groeten Leonoor
Ik zie het als de verborgen 3e wereldoorlog, die gaande is en dat de wapenindustrie hetzelfde is als de farmaceutische industrie, niets met liefde te maken heeft, alleen uit is op geld verdienen en mensen zwak maken. Er zijn al mensen die bij de farmaceutische industrie hebben gewerkt, spijtoptanten, die hun verhaal over de praktijken van de farmaceutische industrie, het omkopen van regering en ministers om medicijnen op de markt te brengen, naar buiten brengen, lieve groeten Leonoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter: